In mijn vaders tuin Bing / PSP lesje

[Irene]

1

BING/ stijl IRME, vintage, olieverf glanzend licht-donker, portret,
klein zwart harig meisje met grillige paardenstaart en pony rood strikje,
ze heeft grote bruine ogen, mooie rode volle lippen, mooie getekende wenkbrauwen ,
lange wimpers ze draagt een jurkje met lieveheersbeestje , ze loopt door de moestuin
waar de radijsjes selder en prei groeien samen met haar hondje Melly,
agr een tuinhuisje waar uien en bonen hangen te drogen, de lichte zon geeft een mooie slagschaduw

[Irene]

1 Open een afbeelding naar keuze, ik werk op1 Irme(7).jpg verklein naar 1000 x 571 pixels.
2 Rand toevoegen 2 pixels donker rood, werk met kleuren uit je afbeelding.
3 Rand toevoegen 5 pixels kleur groen, werk met kleuren uit je afbeelding.
4 Rand toevoegen 5 pixels kleur groen, werk met kleuren uit je afbeelding.
5 Selectie selecteer alles, rand 20 toevoegen kleur naar keuze, selectie omkeren.
6 Effecten, VM Stylize Amount 70 - Adjust 70.
7 Afschuining binnen,
Afschuining figuur 2, Effenheid 4, Diepte 4, Ambiance 4, Glinstering 40.
Kleur wit, Hoek 343, Intensiteit 40, Stand lichtbron 30, klik ok.
8 Selectie niets selecteren.
9 Herhaal punten 2-3-4
10 Selectie selecteer alles, rand toevoegen 50 pixels kleur groen, werk met kleuren uit je afbeelding, selectie omkeren.
11 Effecten, VM Stylize Amount 90 - Adjust 90.
12 Afschuining binnen, klik ok.
13 Plaats je watermerk.
14 Rand toevoegen 2 pixels donker rood, werk met kleuren uit je afbeelding.
15 Opslaan als JPG.

Tekst ©designirene IRME 23-6-2025

Klik hier voor de afbeeldingen

[Irene]

Samen in de Tuin

Tussen boontjes, aarde, zon, waar in stilte soms het werk begon,
werkte ik met broer, heel stil, onze handen vol van groenten gegil.

Broer Rik lachte zacht, ik lachte mee, bij elke rij, dat was 1 dat was 2.
De zon streek lijnen op onze rug,  en wij voelde: dit is geluk.

De manden vulden zich met tijd, met geur van grond en ja ook wat zweet
Geen groot verhaal, geen gouden kroon, alleen maar ik, en broer, zo gewoon. ©IM

We werkten steeds samen in de tuin, dat deden we graag, broer en ik
maar natuurlijk deed ik liever bloemen dan bonen, zeker weten.
Door de afbeeldingen komen de herinneringen boven, heerlijk.

En als ik nu mijn ogen sluit, dan is hij daar, nog steeds, vooruit.
Niet als een echo van weleer, maar als wie hij is, telkens weer.
Hij heeft me altijd gezien, gesteund, en dat heeft ons verbonden.
 ❤️

[Irene]

De bloemen, dat deed ik zo graag,
 meestal alleen, mijn zussen hebben nooit in  de tuin gewerkt,
voor mij was dat ik leer, ik ontspan, en steeds zo blij als alles groeide bloeide.
Ik ben blij dat ik wat van deze kennis aan mijn kinderen heb kunnen delen.
Ons Pa was een goede leermeester.



Een Herinnering aan Kleine Ireentje

Daar lag ze, Ireentje, een grillig vrolijk klein meisje vol levenslust.
Haar donkerbruine ogen glinsterden als kastanjes in het zonlicht,
haar rode glimlachende lippen een afdruk van pure vreugde.
Op haar blozende wangen danste het licht van de middagzon,
terwijl haar golvende zwarte haren zachtjes bewogen in de wind,
versierd met witte gipsbloemetjes die mama liefdevol had ingevlochten.

Ze droeg haar favoriete lapjesjurk, eenvoudig en vol verhalen,
elk stukje stof een echo van mama’s zorgzame hand.
De kleurrijke schaduwen in de stof leken te bewegen als ze liep,
alsof haar jurk mee droomde met haar fantasieën.

In de groene tuin, vol herfstbloemen in tinten van koper,
goud en zacht oranje, lag ze naast haar wollige huiskat.
Die spinde zacht terwijl hij tegen haar aan krulde, beiden vredig,
bijna schilderachtig, een moment van onbezorgde kindertijd,
gedragen door de liefde van thuis. ©IM

Elfje

Wat
wil je
voor je oudere
ik laat je leiden
gevoel ©IM

[Irene]

De tuin is stiller dan voorheen, de kat is grijs en loom.
Ireentje loopt niet meer door de tuin, ze draagt nog bloemen in haar haar,
maar kijkt nu verder, dieper, klaar.

Ze kent het pad, en toch verrast een vallend blad haar net als toen.
Ze luistert naar haar eigen stem die zachtjes zingt wie ben ik ?
Niet meer het kleine meisje van toen.

Ouders zijn er niet meer in de mooie tuin van weleer.
Broers en zussen zijn allen uitgevlogen, alsook Ireentje.

Wat blijft uit die mooie tijd zijn herinneringen.
“Ja, die mooie beelden staan voorgoed op je netvlies(lens) gebrand.” ©IM ✍️

DE Thematiek: De vergankelijkheid van het leven, familie die uiteen is gevallen,
de stille getuige die de tuin is, het komt heel coherent en gevoelig over.

[Irene]

 Stijl IRME, impasto in reliëf, acrylverf en alcoholinkt geairbruched, kleurrijk, vrolijk, klein meisje,
zwart lang haar in een paardenstaart met rode strik, grote bruine ogen, rode lippen.
houdt stevig een mooie bos fresia's vast. draagt een korte laagjes jurk, patchwork stijl en roze schoenen,
loopt op een pad, op de grond enkele wilde bloemen, aan de bermen gras en papaverbloemen,
 agr de lente hemel de bodem is een cirkel die op de zon lijkt, gevormd door hartjes en bloemen

Teksten ©IRME/DI november 2025

🌸Mijn bloementuintje🦋💮
 
In het hart van de lente liep de jonge Irene over het kleine paadje van haar bloemen­ tuintje.
Haar zwarte haar, samengebonden in een paardenstaart met een rode strik, danste zachtjes mee op de wind.
Grote bruine ogen straalden nieuwsgierigheid en warmte,
terwijl haar rode lippen een glimlach droegen die leek op een belofte van vreugde.

Ze hield stevig een bos fresia’s vast, alsof ze wist dat bloemen niet alleen geuren en kleuren dragen,
maar ook herinneringen. Haar korte patchworkjurk wapperde speels om haar heen, roze schoenen
tikten ritmisch op de grond waar wilde bloemen hun eigen kleine verhalen vertelden.
Aan de bermen wiegden papaverbloemen in het gras,
en boven haar spreidde de lentehemel zich uit als een zacht schilderij.

Onder haar voeten leek de aarde een cirkel van zonlicht,
gevormd door hartjes en bloemen. Het was alsof de bodem zelf haar wilde herinneren:
dat elke stap die ze zette niet verloren ging, maar opgenomen werd in een groter verhaal.

Irene bukte zich om een gevallen bloemblaadje op te rapen.
Ze fluisterde zachtjes, alsof ze tegen de bloemen sprak: “Jullie bewaren wat ik niet mag vergeten.”
En zo werkte ze in haar tuintje, niet alleen om bloemen te laten groeien,
maar om herinneringen te laten bloeien.

Elke fresia, elke papaver,
elk hartje in de zonnevloer was een stukje van haar verleden dat ze koesterde.
Het tuintje werd een levend boek, waarin de jonge Irene schreef zonder pen,
maar met kleuren, geuren en liefde.

🌼 Elfje 


“Wie bloemen koestert, bewaart het verleden in kleur en geur.”