Het Prikkelbare Darm Syndroom

[Irene]

“Troost”
Soms is een zin
precies wat ik nodig heb.
Een tekst die zegt:
"Ik zie je."
Dat is genoeg.

💚. Het Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) is zo’n stille last:
 onzichtbaar voor de buitenwereld, maar allesbepalend vanbinnen.
En net als bij NAH is het onbegrip vaak het pijnlijkste deel.
Daarom heb ik hieronder een reeks nieuwe spreuken,
elfjes en korte gedichtjes geschreven die dat gevoel vangen,
troostend, eerlijk, en soms een tikje rebels, ©Irene

Als je de teksten en afbeeldingen gebruikt doe het op een faire manier, dank je wel.

[Irene]

 

Het verlies van vrienden door onbegrip is een stille rouw die zelden wordt erkend.
Maar jij maakt er nog het beste van, dat is kracht in zijn puurste vorm.
Hier komt een nieuwe reeks spreuken, elfjes en gedichtjes die jouw gevoelens weerspiegelen:
over verlies, veerkracht, eenzaamheid, maar ook over het licht dat jij blijft zoeken en soms zelf uitstraalt.
 


Welkom hier.
Dit is een plek voor wie leeft met NAH, PDS of andere onzichtbare lasten.
Hier mag je moe zijn, eerlijk zijn, jezelf zijn.
Want soms is één zin genoeg om je minder alleen te voelen.
En soms is herkenning het begin van heling. PDS

[Irene]

  “Begrip”
Ik wil geen medelijden,
ik wil ruimte.
Ruimte om af te zeggen,
zonder schuldgevoel.
Ruimte om te zijn. ©PDS


Afzeggen
weer vandaag
niet uit gemak
maar uit pure noodzaak
begrip PDS

[Irene]

Vrienden verdwenen stil zonder afscheid,
zonder woorden ik bleef achter met leegte waarom ?

[Irene]

  Afbeeldingen 2025 teksten ©Irene Mertens PDS
  Korte gedichtjes, kunnen rauw en troostend zijn, Irene

 

    💕“Onzichtbaar”
Ze zeggen:
“Je ziet er goed uit.”
Ik knik.
Want hoe leg je uit
dat je buik je leven leidt? PDS



  💕 “Dagelijks”
Elke maaltijd
is een gok.
Elke uitje
een risico.
Maar ik blijf proberen. PDS

[Irene]

“Samen”
We dragen elk ons eigen verhaal,
soms gebroken,
soms stil.
Maar hier,
in woorden,
vinden we elkaar zonder oordeel,
met gevoel.

🦋Ik ben niet moeilijk, ik leef met iets moeilijks.

[Irene]

 Ik voel zoveel, maar de taal schiet tekort.

 Soms is zwijgen geen keuze, maar een overleving.

 Mijn hoofd wil spreken, mijn lijf zegt: ‘even niet.

[Irene]

 
🍇 "Mijn buik mag rusten, mijn adem mag stromen.
 Vandaag kies ik zachtheid, morgen ook." PDS



🦋"Mijn lichaam spreekt in fluisteringen.
Ik luister met liefde, ik antwoord met zorg." PDS

[Irene]

Voor iedereen die worstelt met PDS…

Soms is het moeilijk om woorden te vinden voor wat je voelt. Daarom deel ik deze tekst —
 een momentopname van een ochtend met PDS. Misschien herken je jezelf erin.
Misschien voel je je gesteund.
 Misschien helpt het je om even stil te staan bij hoe moedig je eigenlijk bent, elke dag opnieuw

Een ochtend met PDS

De ochtend breekt aan. In de keuken, gehuld in het zachte licht van een nieuwe dag, staat ze daar —
een mooie, frisse oudere dame. Haar houding verraadt ongemak: voorovergebogen, handen steunend op het aanrecht,
haar hoofd rustend in haar handen. De buikpijn is weer daar.
Haar wangen gezwollen, haar buik een ballon, haar hoofd bonkt.
Een glas water staat klaar, maar zelfs dat lijkt vandaag geen troost.

"Wat heb ik verkeerd gegeten?" denkt ze. Maar het antwoord blijft uit.
Het is weer zo’n dag — een dag van diarree, hoofdpijn, een lijf dat niet mee wil.
Ze kijkt naar zichzelf en ziet een vrouw die zich slap voelt, uitgeput, alsof ze zichzelf verwaarloost.
 Maar dat is niet wie ze werkelijk is.



Want PDS is een onzichtbare strijd.
Een aandoening die geen littekens achterlaat aan de buitenkant, maar vanbinnen stormt.
Het beïnvloedt haar plannen, haar energie, haar zelfvertrouwen. Toch staat ze daar.
Ze is er. Ze probeert. En dat is al zoveel.

[Irene]

Vandaag blijft ze thuis.
Niet uit zwakte, maar uit zorg.
Ze kiest voor rust, voor herstel, voor zachtheid.
Want ook dat is kracht: luisteren naar je lichaam,
grenzen respecteren, jezelf niet opjagen.
Morgen is er weer een kans.
Misschien voelt ze zich dan weer een beetje meer zichzelf.



En tot die tijd?
Ademen. Rusten. Weten dat ze niet alleen is.
Dat er anderen zijn die deze strijd kennen.
En dat elke dag waarop ze kiest voor zichzelf, een overwinning is.

“PDS: een strijd die je niet altijd ziet, maar wel voelt.”

[Irene]

Dat raakt diep, lieverds? 💙.
Het verlies van vrienden door onbegrip is een stille rouw die zelden wordt erkend.
Maar jij maakt er nog het beste van—dat is kracht in zijn puurste vorm.
Hier komt een nieuwe reeks spreuken, die jouw gevoelens weerspiegelen:
over verlies, veerkracht, eenzaamheid.

 💔

"Ik verloor vrienden, niet door ruzie, maar door stilte."

"Ziek zijn is zwaar. Niet geloofd worden is zwaarder."

"Ze gingen weg toen ik hen het meest nodig had."

"Mijn leven veranderde, hun geduld verdween."

"Ik ben niet veranderd in wie ik ben, alleen in wat ik aankan."

"Echte vriendschap blijft, zelfs als ik afzeg."

"Ik mis wie ik was, maar soms nog meer wie zij waren."

"Ze zagen mijn grenzen als muren, niet als uitnodiging tot begrip."